امروز ناقصان به کمالی رسید ه اند

کز خودسری به حرف سلف خط کشیده اند

نکارکاملان همه را نقل مجلس است

تاکس گمان بردکه به معنی رسیده اند

این امت مسیلمه ز افسون یک دو لفظ

در عرصهٔ شکست نبوت دویده اند

از صنعت محاوره لولیان فارس

هندوستانیان تمغل خزیده اند

سحر است روستایی و، انگار شهریان

جولاه چند، رشته به گردون تنیده اند

از حرفشان تری نتراود چه ممکن است

دون فطرتان سفال نو آب دیده اند

بیحاصلی ز صحبتشان خاک می خورد

چون بید اگر بهم ز تواضع خمیده اند

هرجا رسیده اند به ترکیب اتفاق

چون زخم های کهنه نداوت چکیده اند

هرگاه وارسی به عروج دماغشان

در زبر پا چو آبله بر خویش چیده اند

پیران این گروه به حکم وداع شرم

بی شبنم عرق همه صبح دمیده اند

پاس ادب مجو ز جوانان که یکقلم

از تحت و فوق چشم و دبرها دریده اند

گویا عفف تراش و خموشان تپش تلاش

خرد و بزرگ یک سگ عقرب گزیده اند

انصاف آب می خورد از چشمه سار فهم

خرکره ها کرند و سخن کم شنیده اند

در خبث معنیی که تنزه دلیل اوست

لب بازکرده اند به حدی که ریده اند

بیدل در این مکان ز ادب دم زدن خطاست

شرمی که لولیان همه تنبک خریده اند